We gaan op safari! De start van de dag is rommelig. We worden opgepikt, het voelt alsof we van driver naar driver worden gebracht. Tussendoor brengen ze me bij ‘de manager’, één of ander snotjong aan wie ik het resterende bedrag voor de safari moet betalen. En dan plots worden we verenigd met een groep van 10, die onze safarivriendjes zullen zijn voor de komende 3 dagen. We vallen met ons gat in de boter; het blijkt een internationale groep doctoraatsstudenten biologie te zijn, die samenwerken in Bazel, die onderweg zijn naar een congres en fieldtrip en die vooraf een week vakantie nemen samen. Het is een vrolijke goedlachse bende, die uiteraard … dol zijn op beestjes en avontuur. Er is warempel iemand in het gezelschap die dezelfde camera heeft als ik, en ik kan dus de lader van haar batterij gebruiken, want mijn lader zit natuurlijk in onze ruimbagage. Zij op haar beurt is dan weer dolblij met mijn telelens, die we afwisselend gebruiken.

We vertrekken naar Tarangire National Parc, in twee ranger busjes, met open dak, zodat je kan rechtstaan. Het landschap onderweg is weer anders, nog weidser, nog vlakker. Heel droog en zanderig, op sommige plaatsen nauwelijks begroeiing, op een enkele boom na. Overal kuddes koeien en ezels, telkens begeleid door een bende luidruchtig spelende Maasai-kindjes, of een iets minder enthousiaste Maasai-jongere.

Het voelt vreemd om onder de boog van Tarangire National Parc binnen te rijden. Minder dan 4 weken geleden liep ik binnen onder de boog van Auschwitz… het contrast kan nauwelijks groter zijn.

De uren in het park vliegen voorbij. We hadden op voorhand als waarschuwing gelezen dat we niet mochten verwachten om alle dieren op één dag te zien, maar onze verwachtingen worden ruimschoots overtroffen. Hordes aapjes, impala’s, olifanten, zebra, gnoes, één enkele leeuwin op jacht, giraffen, wrattenzwijnen (beter gekend als pumba’s; uit The Lion King), antilopen en honderden vogels. Op een bepaald moment wandelt een groep olifanten onze auto op nauwelijks 2m voorbij. Onze gids speurt voor ons de omgeving af, houdt halt bij alles wat de moeite waard is, en geeft uitleg. Ik hou stiekem mijn dochter in de gaten en geniet heel erg mee van haar enthousiasme. Dit maakt alle twijfels en zorgen van de voorbije dagen meer dan goed. Er wordt super enthousiast gefotografeerd, gepraat, gelachen, dieren opgezocht in een gidsje, … We blijven de hele dag in het park, een kleine 6u. Daarna worden we naar een kampplaats gebracht, op een heuvel met adembenemend zicht op Lake Manyara. Ik hoopte op veel sterren, maar het lijkt wat bewolkt en ik ben ook te moe om lang op te blijven. Morgen bezoeken we de Ngorongoro Crater, en dan vertrekken we om 6u ’s morgens…